Oké, dacht ik, zal zo wel weer voorbij zijn. Eerst maar eens tandenpoetsen, wassen en aankleden.
Ach nee, dat kan natuurlijk niet zonder water. Dan maar met behulp van een flesje water tandenpoetsen en wassen, lekker fris.
Je wordt je dan wel even bewust hoe achteloos je water gebruikt, hoe vanzelfsprekend het is dat er altijd water beschikbaar is. En hoe makkelijk je de kraan onnodig laat lopen.
Intussen was Lucas ook wakker geworden van het tumult en hij had zelfs al gebeld met diverse instanties. Hij was gewaar geworden, dat er drie straten afgesloten waren van water vanwege een defect in de buurt en dat we water konden halen op een plein vlak achter ons.
Goed geregeld toch weer van WMD, er stond een aanhanger waar je gratis drinkwater kon halen.
En zo zat ik 's ochtends rond half zeven op de fiets om water te halen.
Bij de straat om de hoek was het één natte bende en overstroming, er werd al hard gewerkt om het lek te dichten.
Je komt er dan ook achter hoe de mens in elkaar zit: zal ik maar flink wat meenemen, je weet maar nooit hoe lang het duurt. Ik dacht aan de mensen in Nepal of andere rampgebieden, die dágen lang verstoken waren van water en andere noodzakelijke dingen voor levensonderhoud. Dan kun je goed voorstellen hoe de mensen elkaar verdringen om toch maar wat te krijgen.
