Met de taxi naar Brunstad en daar begon het grote verbazen. Het is bijna niet te herkennen, zoveel is er veranderd. Ik dacht dat de chauffeur verkeerd reed omdat hij de Brunstadveien voorbij reed. Maar kennelijk ook de toegangsweg is gewijzigd. En bij de ingang lijkt het wel of we bij Checkpoint Charlie waren: we moesten tonen dat we een Brunstadkaart hadden en daarna pas mochten we doorrijden. Dat heeft mede te maken met de enorme groep vluchtelingen die in een deel van Brunstad gehuisvest zijn.
We kregen een plekje toegewezen in Solåsen. Derde gebouw, 2e etage, kamer 3.
En daar stonden we voor de deur, maar wát we ook probeerden met het pasje, de deur ging niet open. Hmmmm, terug naar de receptie. Of we zeker wisten dat we bij het juiste appartement stonden? Ja toch, 3e gebouw, 2e etage, kamer 3. De receptioniste kon dan via de pc de deur openen. Kennelijk was er iets mis met mijn Brunstadpasje. Wij weer terug naar het appartement. Sta ik voor de deur, is hij nóg niet open. Huh? Oh nee hè, we staan bij huis 13 ipv 3... (Grijs)Blond???
Via nog 1 misser dan nu echt naar het juiste appartement, en ja hoor de deur was open. Alleen wilde de deur nu niet meer op slot... Nou ja, dat is van later zorg, eerst maar even naar de supermarkt Joker lopen richting Melsomvik. Een beste tippel van ruim een half uur. Maar het is heerlijk zonnig weer.
Toen we terugkwamen en we op ontdekkingsreis gingen, stonden we voor de volgende verrassing:
er was slechts één 1-persoonsbed. Er was wel een bank, maar geen dekbed of kussen.
Dus opnieuw naar de receptie om te vragen om benodigdheden voor een tweede slaapplek. Goede test voor mijn Noors, het lukte niet helemaal, maar met Engels komen we ook nog een heel eind.
Gelijk maar even melden dat de deur niet meer op slot wilde. Dat werd hersteld, en tegen de tijd dat we na een rondwandeling over Brunstad weer bij het appartement kwamen, stonden het dekbed en kussen al op ons te wachten. Maar... wederom werkte onze pas niet en we konden weer niet IN het appartement komen. Sjok, sjok, weer afdalen naar de receptie en daar weer de deur via de pc geopend. De knieën en voeten begonnen intussen te protesteren door het lopen met al die hoogteverschillen, maar raad eens wat? Nu wilde de deur dus weer niet op slot. Nou ja, er zijn toch nog bijna geen mensen in dit gebouw, zeker niet op onze gang. Dan maar een stoel voor de deur en verstand op nul.
Tijd voor een lekker bakkie:
Die maandag was het niet zo erg om te vertrekken, want het regende pijpenstelen.
Maar boven de wolken zagen we al snel weer de zon, en ook in Nederland was het wolkendek opengetrokken.
Zelfs op een vlucht van 5 kwartier krijgen we nog een versnapering! Goedzo KLM!
We hoorden 's avonds vrolijke geluiden komen van buiten, en wel uit de voetbalkooi.
De volgende ochtend bleek de voetbalkooi veranderd te zijn in een vijver:
Het had 's nachts flink geregend. Maar in de loop van de ochtend brak de zon weer door en konden we heerlijk wandelen.
Kyststien, het kustpad, eerst linksom vanaf de fjord, maar dat werd zo moeilijk begaanbaar met klimmen over rotsen en boomwortels, dat hadden we al snel opgegeven. Dan rechtsom, dat lukte een stuk verder, maar ook daar strandden we op een gegeven moment, vanwege protesterende knieën en moeilijk begaanbare glibberige rotsen.
Toch maar gekozen voor een wandeling over grotendeels normale paden, richting Melsomvik en langs de school door het bos terug naar Brunstad. Zo kwamen we langs de vroegere ingang en langs de verplaatste huisjes die voorheen óp Brunstad stonden, maar nu tijdelijk erbuiten en die gebruikt worden voor de opvang van vele vluchtelingen.
De bouwplaats, verboden terrein voor toeristen, maar wel goed te bezien van achter de omheining; we lazen dat er o.a. 1600 hotelkamers worden bijgebouwd.
We hebben ook weer een nieuw wandelpad ontdekt dat we morgen willen uitproberen tussen de samenkomsten door, richting Skjærsnes.
Inmiddels begint het vol te stromen op Oslofjord Convention Centre. Terwijl we (zittend voor de watervalmuur) even onze mail en social media zaten te bekijken werd ik plotseling op de schouder getikt door mijn zus Anneke. We wisten niet van elkaar dat we naar Noorwegen gingen. Leuke verrassing!
Het voelt als een warm bad om met zoveel vrienden en bekenden uit allerlei continenten bij elkaar te zijn. Op zaterdag was er 's ochtends en 's middags een samenkomst, waarin we diverse krachtige aansporingen ontvingen om ons leven te leven in overeenstemming met Gods woord, om een onvoorwaardelijke liefde tot Jezus te hebben en om je daden niet te doen om zelf een goede naam te krijgen of eer te ontvangen, maar te leven tot eer van Hem, en nog veel meer dergelijke noodzakelijke vermaningen.
Zaterdagavond was er een feest, met vlotte live muziek van het Helge Ankers orkest, een fantastisch diner, afgewisseld met opbouw en zang. Erg leuk, we zaten tussen Noren en Duitsers en het lukte zowaar om in het Noors een gesprekje aan te knopen.
Bovenstaand het menu: Geconfijte eend met groenten, knolselderijpuree, aardappeltje in de schil en rodewijnsaus. En als toetje een stukje krokant appelgebak met een zure roomsaus en honing.
Zondagmiddag 12 uur was alweer de laatste samenkomst met veel bijdragen van mannen en vrouwen uit alle windstreken van de aarde, van Israël tot Delaware, Zwitserland tot Zuid Afrika.
En langzamerhand begon de grote uittocht weer, iedereen gaat zijns weegs.
Wij blijven nog een dagje en profiteren van het prachtige weer. We trokken de wandelschoenen weer aan, eerst 's ochtends bijtijds rond tien uur, het nieuw ontdekte bospad linksom. Maar daar strandden we na een tijd op privé terrein. En 's middags het bospad rechtsom, dat was echt prachtig, goed begaanbaar grotendeels. Het laatste stukje was even weer klimmen en klauteren, maar we kwamen precies op Brunstad weer uit. Wat mooi om die prachtige oranje lucht boven de fjord te zien, dat is puur genieten.
Goed 16 uur gaat de zon al onder! Na de wandeling wilden we nog even brood kopen voor de volgende dag, maar toen we er rond 16:30u arriveerden, bleek de winkel op Brunstad net een half uurtje tevoren gesloten te zijn. Tja, dan de volgende ochtend maar ontbijten met biscuitjes en Wiener Brød (voor mij als zoetekauw geen straf!)
Zondagavond kregen we nog een bevriend stel op bezoek, en de volgende dag maakten we ons weer klaar voor de terugreis.
Maar boven de wolken zagen we al snel weer de zon, en ook in Nederland was het wolkendek opengetrokken.
Zelfs op een vlucht van 5 kwartier krijgen we nog een versnapering! Goedzo KLM!
Langzamerhand door het dikke wolkendek zakkend komt er weer land in zicht.
Zo te zien rond vier uur nog geen file op de A9
Toen we de auto hadden gehaald van Park en Travel 3 belandden we al snel in de file, maar wat wil je anders rond de klok van vijven, dat is vaste prik. Rond 19:30u waren we weer veilig en wel thuis.
