Zo is dit jaar in maart onze zwager Leo overleden, de man van mijn oudste zus. Hij had diverse kwalen, maar is bezweken aan de gevolgen van de heftige griep/longontsteking, die begin dit jaar hardnekkig rondwaarde in ons land. Hij mocht 74 jaar worden. Heel apart gevoel, de eerste in de Mollenfamilie, die ons verlaat. Hij zag het aankomen en was ook verzoend met het feit dat hij zou sterven.
Een maand later, in april, kregen we het schokkende bericht van het plotselinge overlijden van mijn neef Gerad, slechts 40 jaar oud. Bijzonder tragisch, hij kreeg een hartstilstand in bed terwijl hij alleen thuis was met zijn vier kinderen, 3 tieners en 1 nog onder de tien. Zijn vrouw was een weekendje weg. Een harde slag voor het gezin, en ook voor mijn zus en zwager, en de drie zussen van Gerad.
Toch weten we dat God zich nooit vergist, Gerad was klaar om zijn God te ontmoeten. Enkele weken voor zijn sterven, heeft hij zich nog laten dopen en kreeg zijn leven een andere wending.
De maand mei bracht nog een overlijden dat heel dichtbij kwam en me enorm heeft geraakt: mijn lieve zus Anneke stierf op 30 mei, rustig en vredig, nadat ongeveer een half jaar daarvoor eierstokkanker was geconstateerd, en later ook uitzaaiingen in de longen en de buik. Ze heeft heel nuchter en dapper onder ogen gezien dat ze niet weer beter zou worden, en we hebben ook tijdig afscheid kunnen nemen. Ze zou in juli 65 zijn geworden. De eerste van de zussen Mol, die heenging. Het is nog steeds een vreemd idee en onwerkelijk dat ze er niet meer is.
Op haar rouwkaart stond: Gods weg is volmaakt. Dat heeft ze altijd geloofd en vast gehouden, en hetzelfde doet haar man Douwe, die nu zonder haar verder gaat.
De gedachtenis des rechtvaardigen is tot zegening.
