Redder in nood

Uit het huis van Patrick en Esther moesten op zeker moment wat tuinstoelen afgevoerd worden. Te goed om weg te gooien, en wij hebben stoelen zat. Dus kwam Lucas op het idee om wat stoelen naar de Boerderij in de Stapel te brengen, waar ze vast wel van pas komen. Aangezien het donker was en het regende, dacht Lucas dat het plezieriger was om het veld op te rijden met de auto, tot vlakbij de ingang van de stoelenschuur, dat leek een goed idee... totdat we weer wilden vertrekken.

Ik wilde keren, maar Lucas dacht ik ook wel even rond kon rijden. Zo gezegd, zo gedaan. Het griezelde me wel toe met al die molshopen waar we langs moesten. En ja hoor... de wielen draaiden rond en rond en rond en rond. Maar vooruit of achteruit konden we niet meer. Wat nu?

Eerst maar even de beheerder bellen. Helaas, die nam de telefoon niet op. Eerst een plank ervoor, om grip te krijgen op de wielen. Maar niks ervan, geen resultaat. Toen heeft Lucas een schep opgezocht en geprobeerd ons uit te graven. En dat allemaal in het pikkedonker, met alleen een zwak lichtje van de zaklantaarn. Helaas, wou ook niet.

Tja wat nu? Onze zwager Johan maar eens bellen. En ja hoor, de redder in nood kwam korte tijd later met auto en dochter naar ons toe om ons met een kabel eruit te trekken. Die lol was van korte duur, want ook Johan kwam vast te zitten in het drassige grasveld. Toen kreeg Johan een ander idee: we mochten zijn auto mee naar huis nemen en dan zouden we de volgende ochtend weer naar de Stapel rijden, wij met zijn auto en hij met de trekker.

Toen was het een fluitje van twee cent: eerst knapte het touw nog een keer, maar daarna trok hij met de trekker toch vrij vlot de auto uit de "puree". Pfffff, gelukkig! Daarna alleen nog even de auto wassen!

Kids vliegen uit

Er zijn zo enorm veel dingen gepasseerd, dat er weinig tijd was om de blog bij te werken.
Om te beginnen zijn Patrick en Esther en hun gezin geëmigreerd naar Nieuw Zeeland. Hoewel dat natuurlijk best een verdrietig en eenzaam gevoel geeft, weten we dat zij de stem van hun hart volgen, en dan kun je daar toch weer vrede mee hebben.

In de periode voorafgaand aan hun vertrek op 12-12-12 mocht ik geregeld een dagje op onze lieve schattige Josephine passen. En dat waren toch weer dagen met een gouden randje. Zo hadden Patrick en Esther de handen vrij om in te pakken, en ik kon volop genieten van de ontwikkelingen op het gebied van spreekvaardigheid van onze kleine meid.

En zo brak de dag van de twaalfde van de twaalfde aan: vroeg uit de veren om de kinderen naar Schiphol te brengen, samen met Herman, de vader van Esther. We vertrokken om half vijf vanaf de Mortonhof, en na een pittige rit met onverwachte sneeuwbuien kwamen we allemaal mooi op tijd aan. We bleken de tijd hard nodig te hebben.

De boys hebben er duidelijk zin in!

Hieronder een verslagje van de reis die Patrick op Facebook achterliet:

De reis naar Nieuw-Zeeland verliep niet heel erg gladjes. Allereerst begon het op Schiphol waar men geen e-visa voor Josephine had. Hierdoor kregen Josephine en ik alleen een boardingpas tot de eerste stop in Abu Dhabi. De rest kreeg boardingpassen tot Melbourne. De tassen zouden doorgestuurd worden tot Melbourne waarna we deze zelf op transfer moesten zetten naar Christchurch. Na ruim een uur inchecken konden we naar de gate. Daar aangekomen zagen we dat de tijd voor boarding allang was maar de gate bleef gesloten. Toch maar even op de monitor checken. O nee, de gate is gewijzigd van G naar D, dus een heel eind terug rennen!! Uiteindelijk bij de juiste gate aangekomen bleek dat de vlucht een vertraging had...

Voor deze overstap hadden we slechts 2 uur de tijd. Aangekomen in Abu Dhabi moesten we dus naar de transfer balie om de boardingpassen aan te vragen. De dame achter de balie vroeg om de boardingpassen van de rest en maakte de andere 2 aan die ze aan ons overhandigde. Maar zei ze, we moesten snel naar de gate want boarding was al begonnen. We kregen een buggy mee voor Josephine om snel door de gangen naar de desbetreffende gate te rennen. Aangekomen bij de gate vroeg de beambte om de boardingpassen. O nee, de andere boardingpassen lagen nog bij de dame van de transfer balie! 'Geen probleem' zei de beambte. 'Jullie reizen naar Melbourne en verblijven daar langer dan 8 uur, dus hebben jullie een visum voor Australië?' Nee, natuurlijk niet, wij zijn daarvan niet op de hoogte gesteld. 'Dat is wel een probleem' zei de beambte. Hij belde diverse instanties om alsnog wat te regelen voor ons. Vervolgens werd de piloot ingelicht dat de vlucht vertraging op zou lopen dankzij de familie Stegeman...

Uiteindelijk kwamen we aan in Melbourne. Zou hier ook weer wat gebeuren?
Bij de band aangekomen zagen we geen tassen van ons. Ergens in de hoek stond een dame met de kinderwagen. We liepen er heen en vroegen of ze de kinderwagen bak ook had. Nee, dit was alles... We vroegen haar naar onze tassen, de band was inmiddels leeg. Ze wees ons naar de bagage service. Daar vroegen we naar de bagage en werd ons verteld dat deze in de container stond om de volgende ochtend op de vlucht naar Christchurch te zetten. Dat klonk goed want dan hoefden we niet te slepen met de hele bagage maar konden we gewoon met onze handbagage naar het hotel. De bijgaande foto is gemaakt in Melbourne toen we naar het hotel gingen. 

De volgende ochtend ging om 5:30 de wekker. Inchecken voor de vlucht naar Christchurch moet namelijk om 6:20 gebeuren. In de rij voor de incheckbalie bleek dat het inchecken nog niet was begonnen voor Christchurch. Dat zou nog wel even duren. We hebben een ontbijt genomen op het vliegveld en daarna zijn we weer naar de incheckbalie gegaan. Het inchecken verliep ook niet helemaal vlekkeloos. De dame in kwestie kon ons niet zomaar inchecken omdat onze bagage ook administratief gelinkt moest worden met onze boardingpassen. Met hulp van haar collega was het na een half uurtje geregeld en konden we naar de gate. Ook hier as de melding dat we snel moesten zijn. Bij de gate aangekomen was er niemand! Hm dat is vreemd... Even navragen hoe dit zit. Ach joh, jullie zijn een uur te vroeg! Dit gaf ons de tijd om even te snuffelen in de Tax free shopping. Maar op een gegeven moment was het toch tijd om naar de gate te gaan. Jerandy hoorde namelijk dat er omgeroepen werd dat onze vlucht kon boarden. Op onze weg naar de gate met een WC stop tussendoor werd Patrick Stegeman omgeroepen! O nee, we zijn te laat!! Rennen naar de gate dus. Daar aangekomen was er wel een dame achter de balie maar geen mensen in een rij. De dame vroeg meteen 'Ben jij Patrick Stegeman?" waar ik bevestigend op antwoorde. "Heb jij een pistool in je ingecheckte bagage?" Even nadenken... Nee, was het antwoord. "Ook geen speelgoed pistool".. Nee ook niet. We moesten op een bankje zitten en ik zou opgehaald worden door iemand van de douane. Deze nam mij mee naar een plek ergens op het vliegveld waar 2 politieauto's stonden geparkeerd. 4 politie mannen en 2 douane beambte stonden daar op ons te wachten. Ze lieten een foto van de X-ray zien waar heel duidelijk een pistool op afgebeeld stond. Ik moest mijn bagage voorzichtig open maken en alle ogen waren gericht op alle bewegingen die ik deed. Uit de tas haalde ik vervolgens een kleine aansteker in de vorm van een pistool met een laserlampje erop het was als kerstcadeautje voor Nick meegenomen. Er werd een rapport opgemaakt en het pistooltje werd in beslag genomen. We konden de reis verder voortzetten zonder problemen.... 

Uiteindelijk zijn wij in Christchurch beland zonder verdere problemen. Moe maar voldaan... 

In tussentijd was Lucas druk bezig om het huis van de Stegemannetjes schoon en leeg op te leveren. Zelf was ik druk met andere bezigheden, dat vertel ik in een ander hoofdstuk...

Fietsvakantie langs de Donau

Wat kan een mens toch druk wezen! Het is al ruim 2 maanden geleden dat ik iets geplaatst heb, en zelfs de vakantie heeft nog geen plekje op de site gekregen. Maar dat gaat dan nu toch gebeuren!

We zijn in september 2 weken naar Zuid Duitsland geweest, voor een fantastische vakantie. Op het programma stond: fietsen langs de Donau, en dat is nog behoorlijk gelukt. We hebben het traject Regensburg tot Linz gehad. Zo mogelijk proberen we ook nog het volgende stuk te doen naar Wenen.

De heenreis is zeer gladjes verlopen, we hebben zowaar helemaal geen file gehad, en we reden in één keer naar het adres, dankzij onze trouwe metgezel, de tomtom!

Alle tochten startten vanuit ons buitengewoon genoeglijke en gerieflijke appartement in de buurt van Hauzenberg. We hadden de benedenverdieping to onze beschikking.
Fietsen achterop de auto, rijden maar, gratis parkeerplek zoeken (Nederlanders hè) en fietsen maar.

De eerst volgende dag na aankomst onze eerste fietstocht onder een stralende blauwe hemel:
Erlau-Jochenstein-Engelhartszell-Kasten-Passau-Erlau, goed voor 52 km.

                                            Met de pont over de Donau richting Engelhartszell

                                                   De sluizen bij Jochenstein, je kon er ook met de fiets overheen

                                             Blik over de Inn, met aan de overkant Passau

Dag 2 fietsten we in Oostenrijk. Ook mooi, maar geregeld wat kaal, dan zag je weinig meer dan de Donau en het fietspad onder de bomen, verder nauwelijks stadjes. Niederranna-Inzell-richting Aschach en vice versa.

Geinig, bij deze veerpont mocht je met een hamer op een ijzeren uithangbord slaan om de veerman te laten weten dat je naar de overkant wilde. Natuurlijk even uitgeprobeerd, maar allemensen, wat een lawaai, ik schrok me een hoedje.

Dag 3 wilden we de andere kant van Passau eens uitproberen, dus fietsen richting Regensburg. Parkeren bij de Mediamarkt en karren maar: Passau-Hofkirchen. Wauw, dat was een prachtige route.

Daarna volgden drie dagen regenachtig en soms mistig weer, dus hebben we andere invulling gezocht.De temperatuur kelderde naar 11 graden, een heel verschil!

We zijn een dag wezen rijden noordwaarts, richting Maishofen, een groot deel van de Glasweg. Daar zijn we
bij een glasblazerij geweest. Daarvan zijn er heel wat in deze regio. Leuk om te zien.

Toren van wijnglazen, 8 meter (!) hoog, 4,6 meter breed, gewicht: 11,6 ton(!) opgebouwd uit 93.665 kristallen glazen.

                                                                  De bestanddelen van glas

Ook zijn we een dagje naar Tsjechië geweest, naar Cesky Krumlov. Het was koud, mistig, met af en toe een buitje, slechts 8 graden, brrr. Heel wat anders dan begin van de week. We kwamen nog in aanraking met een sterk naar alcohol ruikende persoon, die een geld-wisseltruc op ons uitprobeerde. Helaas voor hem was hij bij ons aan het verkeerde adres. Buitengewoon triest nieuws overigens was, dat er in deze week in Tsjechië al twintig personen waren overleden plus een heel aantal mensen dat blind was geworden doordat er in de sterke drank in plaats van alcohol, methanol was gedaan. Het is bekend dat er veel illegaal sterke drank gestookt wordt daar, en dan wordt dat verkocht in flessen van bekende merken, zelfs in de horeca. In heel Tsjechië was dus een algeheel verbod op de verkoop van sterke drank.

Hier werden heerlijke (denk ik, het rook tenminste heerlijk) Tsjechische rolletjes gebakken, met aan de uiteinden kaneelsuiker.

                                                             Bewaking bij de ingang van het fort

Gelukkig knapte het weer daarna ook weer op, en konden we de volgende dag weer onder de stralende zon, zij het nog niet erg warm, van de buitenlucht en de Donau en de fiets genieten. Ditmaal vanaf Hofkirchen naar Deggendorf.

                                                       De tweelingkerk in Niederalteich

Deggendorf bleek een leuk stadje te zijn, en we ontdekten er een prachtig zwembad, altijd handig op regenachtige dagen. Elypso, een naam om te onthouden als je heerlijk wilt zemmen en sauna wilt bezoeken.

Passau, de stad waar drie rivieren samenkomen: Donau, Inn en Ilz, zie foto hieronder.

Het lijkt alsof de rivieren een verschillende kleur hebben. En dat komt niet door de schaduw van de kerende boot.

                                              Kanovaren in de Inn, met een behoorlijke stroming.

                                              Boven: Passau, Lucas op de promenade langs de Inn.

            Onder: klooster vlakbij Schaerding (Oostenrijk, na een fietstocht langs de Inn), de Inn-radweg

Kleurrijke winkelpanden in Schaerding. Er was juist een feest aan de gang, vanwege het 150-jarig bestaan van het stadje. Heel gezellig, met muziekkorps enzo. In dit stadje waren er zeven wereldwonderen te zien. Hangende tuinen, tempel van Artemis en nog van alles meer.

We sloten de dag af bij de Sonnenalm in Geiersberg, ongeveer 1 km van ons huis. We hebben dat stukje 1 x gelopen, maar de weg erheen was zo gigantisch steil, een stijgingspercentage van 20%, dat we deze keer toch maar voor de auto kozen.

Daarna weer eens een dagje fietsen in Oostenrijk: Ottensheim-Linz-Enns-Mauthausen

                                                   Met de pont overvaren naar Mauthausen

En de dag erop weer in Duitsland. Pondorf - Regensburg
Voordat we konden beginnen, stonden we eerst ruim anderhalf uur (stil) in een file, omdat er een ernstig ongeluk was gebeurd. Daardoor stapten we pas rond 13 uur op de fiets en moesten we ertegen racen om voor donker weer terug te zijn bij de auto. Net gelukt, we waren even na half acht bij de auto terug, en 82 fietskilometers verder. We hadden nog net 3% over in de batterij!!

                                                                        Regensburg:

                                                                De dom van Regensburg

                                             Lucas zit liever buiten, dan in oude gebouwen

                                                        En hieronder: de Goliathstrasse

De volgende (regen)dag hebben we gezellig gewinkeld in Passau en zijn we uit eten geweest in Strazny, (CZ) om de Tsjechische kronen op te maken. Dit gehuchtje, net over de grens heeft een heel stel verkoopstalletjes, met zo te zien Aziaten die van alles aan de man proberen te brengen. Ze klampten ons telkens aan, dan weer voor sigaretten, dan weer voor kleding, tuinbeelden of joekels van kerstballen voor in de tuin. We hadden de indruk dat er ook allerlei illegale dingen verhandeld werden. Er waren meer stalletjes dan bezoekers en inwoners van dit "gat". Maar we hebben er heerlijk gegeten, en goedkoop.

Al fietsend ontdekken we weer nieuwe rivieren om langs te fietsen. Dit keer langs de Isar, startpunt Elypso, het zwembad bij Deggendorf. Nattern-Plattling-Landau aan de Isar. We hebben zo'n tien kilometer omgefietst, doordat we een bordje hadden gemist, en plotseling kwamen we op hetzelfde punt weer uit en moesten we de richting op waar we vandaan kwamen. We waren helemaal verrast dat we kennelijk al een heel stuk dezelfde route in tegengestelde richting hadden gefietst, zonder het gemerkt te hebben. Komisch!

            De herfstkleuren begonnen al te komen. Er was geen scheepvaart in de Isar, rustige rivier dus.

                    Van dit fabelachtige uitzicht genoten we vanuit ons appartement. Zicht op Hauzenberg

Onze laatste dag hadden we een route die langs de Isar monding liep. Starten bij Moos, langs allemaal leuke boerendorpjes.
                         

                                Liever op een draaimolen in de zon, dan op een bankje in de schaduw

                                    Boven: Niederalteich aan de Donau, nu vanaf de overkant.

                                    Onder: de monding van de Isar in de Donau

Aan het einde van de vakantie bleek dat we 577 kilometer hebben gefietst. Geweldig, dat alles zo goed is gegaan, geen ongelukken, geen lekke banden of andere trammelant.