Redder in nood

Uit het huis van Patrick en Esther moesten op zeker moment wat tuinstoelen afgevoerd worden. Te goed om weg te gooien, en wij hebben stoelen zat. Dus kwam Lucas op het idee om wat stoelen naar de Boerderij in de Stapel te brengen, waar ze vast wel van pas komen. Aangezien het donker was en het regende, dacht Lucas dat het plezieriger was om het veld op te rijden met de auto, tot vlakbij de ingang van de stoelenschuur, dat leek een goed idee... totdat we weer wilden vertrekken.

Ik wilde keren, maar Lucas dacht ik ook wel even rond kon rijden. Zo gezegd, zo gedaan. Het griezelde me wel toe met al die molshopen waar we langs moesten. En ja hoor... de wielen draaiden rond en rond en rond en rond. Maar vooruit of achteruit konden we niet meer. Wat nu?

Eerst maar even de beheerder bellen. Helaas, die nam de telefoon niet op. Eerst een plank ervoor, om grip te krijgen op de wielen. Maar niks ervan, geen resultaat. Toen heeft Lucas een schep opgezocht en geprobeerd ons uit te graven. En dat allemaal in het pikkedonker, met alleen een zwak lichtje van de zaklantaarn. Helaas, wou ook niet.

Tja wat nu? Onze zwager Johan maar eens bellen. En ja hoor, de redder in nood kwam korte tijd later met auto en dochter naar ons toe om ons met een kabel eruit te trekken. Die lol was van korte duur, want ook Johan kwam vast te zitten in het drassige grasveld. Toen kreeg Johan een ander idee: we mochten zijn auto mee naar huis nemen en dan zouden we de volgende ochtend weer naar de Stapel rijden, wij met zijn auto en hij met de trekker.

Toen was het een fluitje van twee cent: eerst knapte het touw nog een keer, maar daarna trok hij met de trekker toch vrij vlot de auto uit de "puree". Pfffff, gelukkig! Daarna alleen nog even de auto wassen!