Er zijn zo enorm veel dingen gepasseerd, dat er weinig tijd was om de blog bij te werken.
Om te beginnen zijn Patrick en Esther en hun gezin geëmigreerd naar Nieuw Zeeland. Hoewel dat natuurlijk best een verdrietig en eenzaam gevoel geeft, weten we dat zij de stem van hun hart volgen, en dan kun je daar toch weer vrede mee hebben.
In de periode voorafgaand aan hun vertrek op 12-12-12 mocht ik geregeld een dagje op onze lieve schattige Josephine passen. En dat waren toch weer dagen met een gouden randje. Zo hadden Patrick en Esther de handen vrij om in te pakken, en ik kon volop genieten van de ontwikkelingen op het gebied van spreekvaardigheid van onze kleine meid.
En zo brak de dag van de twaalfde van de twaalfde aan: vroeg uit de veren om de kinderen naar Schiphol te brengen, samen met Herman, de vader van Esther. We vertrokken om half vijf vanaf de Mortonhof, en na een pittige rit met onverwachte sneeuwbuien kwamen we allemaal mooi op tijd aan. We bleken de tijd hard nodig te hebben.
 |
| De boys hebben er duidelijk zin in! |
Hieronder een verslagje van de reis die Patrick op Facebook achterliet:
De reis naar Nieuw-Zeeland verliep niet heel erg gladjes. Allereerst begon het op Schiphol waar men geen e-visa voor Josephine had. Hierdoor kregen Josephine en ik alleen een boardingpas tot de eerste stop in Abu Dhabi. De rest kreeg boardingpassen tot Melbourne. De
tassen zouden doorgestuurd worden tot Melbourne waarna we deze zelf op transfer
moesten zetten naar Christchurch. Na ruim een uur inchecken konden we naar de
gate. Daar aangekomen zagen we dat de tijd voor boarding allang was maar de
gate bleef gesloten. Toch maar even op de monitor checken. O nee, de gate is
gewijzigd van G naar D, dus een heel eind terug rennen!! Uiteindelijk bij de
juiste gate aangekomen bleek dat de vlucht een vertraging had...
Voor deze overstap hadden we slechts 2 uur de tijd.
Aangekomen in Abu Dhabi moesten we dus naar de transfer balie om de
boardingpassen aan te vragen. De dame achter de balie vroeg om de
boardingpassen van de rest en maakte de andere 2 aan die ze aan ons overhandigde.
Maar zei ze, we moesten snel naar de gate want boarding was al begonnen. We
kregen een buggy mee voor Josephine om snel door de gangen naar de
desbetreffende gate te rennen. Aangekomen bij de gate vroeg de beambte om de
boardingpassen. O nee, de andere boardingpassen lagen nog bij de dame van de
transfer balie! 'Geen probleem' zei de beambte. 'Jullie reizen naar Melbourne
en verblijven daar langer dan 8 uur, dus hebben jullie een visum voor
Australië?' Nee, natuurlijk niet, wij zijn daarvan niet op de hoogte gesteld.
'Dat is wel een probleem' zei de beambte. Hij belde diverse instanties om
alsnog wat te regelen voor ons. Vervolgens werd de piloot ingelicht dat de
vlucht vertraging op zou lopen dankzij de familie Stegeman...
Uiteindelijk kwamen we aan in Melbourne. Zou hier
ook weer wat gebeuren?
Bij de band aangekomen zagen we geen tassen van
ons. Ergens in de hoek stond een dame met de kinderwagen. We liepen er heen en
vroegen of ze de kinderwagen bak ook had. Nee, dit was alles... We vroegen haar
naar onze tassen, de band was inmiddels leeg. Ze wees ons naar de bagage
service. Daar vroegen we naar de bagage en werd ons verteld dat deze in de
container stond om de volgende ochtend op de vlucht naar Christchurch te
zetten. Dat klonk goed want dan hoefden we niet te slepen met de hele bagage
maar konden we gewoon met onze handbagage naar het hotel. De bijgaande foto is
gemaakt in Melbourne toen we naar het hotel gingen.
De volgende ochtend ging om 5:30 de wekker.
Inchecken voor de vlucht naar Christchurch moet namelijk om 6:20 gebeuren. In
de rij voor de incheckbalie bleek dat het inchecken nog niet was begonnen voor
Christchurch. Dat zou nog wel even duren. We hebben een ontbijt genomen op het
vliegveld en daarna zijn we weer naar de incheckbalie gegaan. Het inchecken
verliep ook niet helemaal vlekkeloos. De dame in kwestie kon ons niet zomaar
inchecken omdat onze bagage ook administratief gelinkt moest worden met onze
boardingpassen. Met hulp van haar collega was het na een half uurtje geregeld en
konden we naar de gate. Ook hier as de melding dat we snel moesten zijn. Bij de
gate aangekomen was er niemand! Hm dat is vreemd... Even navragen hoe dit zit.
Ach joh, jullie zijn een uur te vroeg! Dit gaf ons de tijd om even te snuffelen
in de Tax free shopping. Maar op een gegeven moment was het toch tijd om naar
de gate te gaan. Jerandy hoorde namelijk dat er omgeroepen werd dat onze vlucht
kon boarden. Op onze weg naar de gate met een WC stop tussendoor werd Patrick
Stegeman omgeroepen! O nee, we zijn te laat!! Rennen naar de gate
dus. Daar aangekomen was er wel een dame achter de balie maar geen mensen in
een rij. De dame vroeg meteen 'Ben jij Patrick Stegeman?" waar ik
bevestigend op antwoorde. "Heb jij een pistool in je ingecheckte
bagage?" Even nadenken... Nee, was het antwoord. "Ook geen speelgoed
pistool".. Nee ook niet. We moesten op een bankje zitten en ik zou
opgehaald worden door iemand van de douane. Deze nam mij mee naar een plek
ergens op het vliegveld waar 2 politieauto's stonden geparkeerd. 4 politie
mannen en 2 douane beambte stonden daar op ons te wachten. Ze lieten een foto
van de X-ray zien waar heel duidelijk een pistool op afgebeeld stond. Ik moest
mijn bagage voorzichtig open maken en alle ogen waren gericht op alle
bewegingen die ik deed. Uit de tas haalde ik vervolgens een kleine aansteker in
de vorm van een pistool met een laserlampje erop het was als kerstcadeautje
voor Nick meegenomen. Er werd een rapport opgemaakt en het pistooltje werd in
beslag genomen. We konden de reis verder voortzetten zonder problemen....
Uiteindelijk zijn wij in Christchurch beland zonder
verdere problemen. Moe maar voldaan...
In tussentijd was Lucas druk bezig om het huis van de Stegemannetjes schoon en leeg op te leveren. Zelf was ik druk met andere bezigheden, dat vertel ik in een ander hoofdstuk...
