Maandag 27 januari begonnen we aan een groot avontuur, voor ons tenminste:
met de camper op rondreis. Een Mighty Ball voor twee personen hadden we gehuurd, maar we kregen een iets grotere camper voor vier personen. Compleet met water, twee-pits gasstel, en geloof het of niet: een magnetron en broodrooster!
Op naar de Westcoast, richting Greymouth. Onderweg op een mooi plekje even je eigen koppie leut maken, tafeltje en stoeltje buiten en hupsakee, genieten maar.
Eerste stop bij de mooie rotssteenformaties, Castle Hill.
Bij Arthurs Pass, waar we zeven jaar geleden niets anders dan regen troffen, hadden we nu het mooiste weer wat we konden bedenken. We hebben een uur gewandeld, de Devils Punchbowl track. Hijgend, puffend en zwetend hebben we vele trappen bestegen, totdat we op een plateau kwamen met een prachtig uitzicht. Met donderend geraas stortte het water 131 meter de diepte in.
Na 250 km kwamen we in Greymouth, aan de Westcoast, waar we een plekje mochten uitzoeken op een holidayparc aan de oceaan. Toen nog even een fikse wandeling naar de stad om onze hongerige magen te vullen. Na 3 kwartier lopen zagen we eindelijk een Mc Donald. Tja, bij gebrek aan beter...
Terug bij de camping begon de volgende uitdaging: hoe richten we de slaapplaatsen in? Gelukkig is Lucas nogal handig, en dankzij zijn ruimtelijk inzicht heeft alles een plekje gekregen (we hadden al onze bagage mee, lekker slim)
Echt lekker slapen was er de eerste nacht niet bij, maar slaapt men niet, dan rust men toch. Het mooie weer begint hier dikwijls na de middag, en zo ook deze dag.
Op naar Punakaiki, naar de pancake rocks. Dat was heel mooi, al waren we te laat voor de blow holes. Die zijn het beste te zien met vloed, en dat was al die ochtend om 9.20 uur. Wisten wij veel...
Daarna door richting Westport, met een uitstapje naar Cape Foulwind, waar een zeehondenkolonie te zien zou zijn. Niet dat we er veel gespot hebben, maar het was wel een leuke wandeling en je wordt weer even lekker fris en wakker.
De weka, ofwel woodhen, was bepaald niet bang, en pikte ons bijkans het brood van het bord, om haar beide jongen te voeden.
Weer verder richting het eindpunt voor deze dag: Murchison. En opnieuw zagen we onderweg wat leuks: de langste swingbridge van NZ over de soms zeer woeste Buller River, die nu overigens lieflijk kalm was. Hatsikidee, stoppen en doen! Ik heb alle restjes moed bij elkaar geschraapt en ben zowaar naar de overkant geschuifeld, en dat voor iemand met hoogtevrees! Terug konden we met de kabelbaan, maar toen we erachter kwamen dat dat $30 pp was, zijn we toch maar weer over de brug teruggegaan.
Daarna waren we al snel weer op een Holidaycamping in Murchison, met een schitterende rozenstruik in de "achtertuin". We waren nog maar goed en wel uitgestapt of we werden aangesproken in het Nederlands door een Hagenees, die daar in z'n eentje bivakkeerde in een tentje. Hij was met de fiets vanuit Christchurch helemaal naar het zuiden gefietst, via Dunedin en Invercargill en weer naar boven via Te Anau, Queenstown etc. En nu zou hij met twee dagen het voorlopige eindpunt hebben bereikt: Collingwood, waar een tante van hem woonde. Van daaruit ging hij nog weer verder met een stel vrienden die hij daar zou ontmoeten. Hij was echt om een praatje verlegen, wat ik me wel kan voorstellen als je zoveel dagen alleen rondfietst.
De volgende ochtend rond half acht vertrok hij alweer, en een 50 km verder haalden we hem weer in. Hij had nog een beste tippel voor de boeg met twee flinke bergen...
We hadden twee jaar geleden met de Velzels heerlijk gegeten in River Cafe, altijd mooi als je adresjes weet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten