Earthquake

Het was eigenlijk de bedoeling om eerst wat andere artikelen te schrijven over onze ervaringen hier, wat we zoal beleven. Maar dit was wel zo ingrijpend, dat het even voorrang krijgt:

 Hier een beeld van de restauratie, waarmee men aangevangen was na de aardbeving in febrauri

De toren rechts hoort op het gedeelte links

We hebben zojuist een aantal aardbevingen overleefd. Om twee uur, we zaten in de Botanic Garden heerlijk op een bankje in de rozentuin, toen de grond onder onze voeten begon te schudden en te beven. Je weet eerst niet wat je overkomt, en als een dronkeman loop je naar het midden van de tuin. Naast ons op een bankje zat een vrouw, die als door een bij gestoken in de benen sprong en riep: oooo, this one is really big, this is an earthquake. Dus we volgden haar maar, aangezien zij er kennelijk mee bekend was.

We zaten heerlijk te genieten van het uitzicht op en de geur van de rozen



Gelijk zie je de mensen om je heen -als het weer voorbij is- smsen of bellen. We waren met z'n tweetjes op stap, dus we werden gelijk al gebeld door Sedunja, en gelukkig was alles goed met hen en ons. De schok was niet misselijk: 5.8 en even later een schok van 5.3 Hele rare gewaarwording, m'n balans/evenwicht is enigszins verstoord nu. Als je naar de grond kijkt, is het net of het nog of weer beeft. Daarna werd het even rustig, en we dachten: als we nu naar de bus gaan, is het natuurlijk heel druk, dus we hebben nog even rustig op een bankje gezeten en later nog een ijsje gekocht. Daarna liepen we in de hoofdstraat, midden tussen allemaal grote en hoge gebouwen, toen het weer begon te schokken. Deze bleek met een kracht van 6.0 te zijn, en later nog weer (toen waren we alweer thuis) van 5.0 Die in de stad was echt wel eng, we zagen de gebouwen heen en weer zwaaien en we renden naar het midden van de straat.

God heeft ons weer bewaard. Gister waren we een dagje naar New Brighton, stadsdeel aan de oceaan, doordat we in een verkeerde bus waren gestapt, hadden we de plannen gewijzigd. Eigenlijk wilden we daar vandaag heen, en gister naar de botanische tuin. Als we daar vandaag waren geweest... daar was het nu heel erg, alles weer onder de modder, ik vraag me af of we dan zo makkelijk weg hadden kunnen komen met de bus. Gisteren hebben we er heerlijk aan het strand gewandeld. Toen zag het er nog zo uit:

M'n knietjes bibberden wel, maar toch waren we niet bang. We zijn veilig in Gods hand geborgen. Als je alles legt in de hand des Heren, dan maakt Hij geest, ziel en lichaam vrij. De verwachting is dat er nog wel wat aftershocks volgen. Maar maak je geen zorgen, dat doen wij ook niet!

Thailand (3) met olifanten

11-12

Dit keer een mannelijke gids. Hij vindt het maar raar dat we maar krap 2 dagen in het mooie Chiang Mai verblijven. Hij is zo trots op z'n land en wilde ons zo graag de schoonheid van zijn geboortestreek, dit deel van Thailand laten zien. Dus hij adviseerde sterk om terug te komen en dan voor 2 weken in dat gebied. Maar dan natuurlijk wel via Special Journeys, zodat hij de gids wordt. Nou... wie weet? Eerst maar eens even naar het hotel voor een heerlijke douche.

Hij stelde voor om in overleg met ons iets samen te stellen waar we de eerste dag konden gaan kijken. Het stond buiten kijf, dat tenminste een bezoek aan de beroemdste tempel op het programma moest staan.  En verder werden het een bezoek aan een lacquer-factory (soort rubber), papermaking, tailorshop (wat een flop, we dachten dat we een rondleiding zouden krijgen, maar we kwamen in een winkel, waar ze dachten dat we een kostuum wilden bestellen, hilarious, nou dat waren we bepaald niet van plan), een silk-factory(waar ze zijde maken uit rupsen), en een brons-nikkel-koper-factory, waar ze lieten zien hoe je van een legering hiervan een sterk en glanzend metaal krijgt voor bestek. Gingen we ook niet kopen natuurlijk, maar ja.

 Overtollig bladgoud afwassen

 Papermaking + painting

 Beschildering van mijn cameratas

De gids kreeg in de gaten dat we wel wat moe waren van alles, de treinreis, en zoveel excursies in korte tijd achter elkaar, dus op ons verzoek heeft hij ons maar bij het hotel afgezet, en het programma ingekort. We waren alweer met z'n 2-en plus de gids en chauffeur, een prive behandeling. Aan het eind van de middag werden we opnieuw gehaald voor een bezoek aan de tempel op de berg: Wat Phrathat Doi Suthep. Met een heel verhaal over het ontstaan van de Boeddistische godsdienst. Ook een ceremonie van de monniken stond op het programma.

En 's avonds naar de Night-bazaar: op de stoep werden allemaal stalletjes geopend, waar van alles werd verkocht, van souvenirs tot kleren, tot lampjes, snoep etc. Een beetje zwarte markt Beverwijk idee. Wel gezellig en druk.

12-12

Op deze dag zou plaatsvinden waar ik als jong meisje al van droomde: op een olifant rijden. Voor mij horen Thailand en olifant rijden bij elkaar. De gids had in de gaten gekregen dat we meer van natuur houden dan van cultuur. Dus stelde hij voor om via kleine landweggetjes langs rijstvelden en boerderijen te rijden. Daar waren wij gelijk voor te vinden natuurlijk. Hij heeft heel veel verteld over hoe het leven van een country-boy in Thailand verliep, dat kon hij doen uit eigen ervaring. Hij liet stoppen bij een rijstveld en liet zien hoe de rijst groeit en vertelde over de oogst. Het meeste was al geoogst trouwens.

We troffen het nog, dat er onderweg een optocht was van een school, met verklede en vrolijke jongelui, waar we natuurlijk even voor stopten en wat plaatjes schoten. Het viel me op dat de gids een voorkeur had voor het fotograferen van "beautiful ladies" en vroeg hem wat zijn vrouw daarvan vond, als hij daarmee thuiskwam. Waarbij de chauffeur in de lach schoot, en verried dat hij ook best Engels verstond. Maar hij had wel een pasklaar antwoord: hij had zijn vrouw leren kennen op de opleiding waar ze beide voor gids studeerden, dus ze wist heel goed wat er te koop was, volgens hem. Wij waren "lucky people" volgens de gids. Waarop ik hem vertelde, dat wij heel vaak op onze reizen bijzondere dingen meemaken die juist dan plaatsvinden. We hebben nooit saaie reizen. Altijd iets extra's.  We verbazen ons er wel vaak over. En het is natuurlijk ook bijzonder om Lucas als partner te hebben, dat is ook een onderdeel van het geluk.
De gids wist gelijk een passende naam voor Lucas: " lucky Boeddha" waarbij hij verwees naar het boeddhabuikje van Lucas...

Daarna... eindelijk kwamen we aan bij het Mae Teang, Elephant Camp. Tja, dat was echt een geweldige ervaring. Zoveel dikhuiden bij elkaar, groot en klein, bruin en grijs. Er blijken in grote lijnen slechts 2 soorten olifanten te zijn: Afrikaanse en Aziatische. Gelukkig voor mij zijn de Aziatische wat kleiner, want ik heb enigszins last van hoogtevrees. Onze gids vond, dat we eerst de rit moesten doen. Prima idee, vonden we.

En zo kon het gebeuren dat ik op 12 december 2011 voor het eerst van m'n leven op een olifant stapte. We zaten wel op een soort zadelbankje, met een anti-valbeugel ervoor langs. Maar ja... toen stapte de olifant de oever af, naar beneden de rivier in. En de olifantenbestuurder zat op de kop van het beest, en hij maar roepen: "Ohlala, oh my god,"  natuurlijk om ons bang te maken. Eerst een eindje door de rivier, dan weer omhoog de oever op, dan weer een stukje door de rivier, en toen nog een stuk door de jungle. Af en toe kwamen we langs een voederstation, waar we voor een paar Baht wat bananen of suikkerriet konden kopen voor onze 35-jarige olifant, ze heette iets van Mae Dae. We kwamen nog door een dorp, met eenvoudige hutjes, waar nog mensen wonen. Lisu-dorp wordt het genoemd.

Na een rit van ongeveer een uur kwamen we weer op het kamp terug. Daar werden we getrakteerd op het aanschouwen van het baden van de olifanten en een adembenemende show, waarin ze zichzelf voorstelden, gingen dansen op muziek, zware balken versjouwden, gingen tekenen en schrijven, (ja echt!!!) en ook nog voetballen.

 De ene olifant heeft z'n tekening gesigneerd: Suda

En alsof dat nog niet genoeg was, gingen we daarna varen op een bamboevlot. Voor de veiligheid heb ik de camera maar niet meegenomen. Achteraf had het zat gekund, maar ja, je wilt geen risico lopen dat de bende in de rivier belandt. Het was meer dobberen dan raften, de stroming bracht ons bijna vanzelf in een uurtje op de plek waar we weer aan land mochten. Lucas mocht ook nog even "punteren". De 2 mannen die het vlot bestuurden, probeerden met het weinige Engels wat ze konden plus armen en benen een conversatie te hebben. "No crocodiles, no piranha's here, just monkeys", en ze wilden ons wel terugvaren naar Bangkok, (duurt 5 jaar, haha) Nou nee, laat maar.

Na deze bijzondere ervaringen bood onze gids aan om op de terugweg nog langs een "Elephant Dung" factory te rijden. Ze maken papier uit olifantenpoep!!! In het Engels: paper, maar wij moesten nogal lachen, omdat we dachten dat de gids zei: pepper (peper). Interessant om te zien.
We hadden lunch in een orchideeenkwekerij, en daarna bezichtigden we de prachtige tuinen.

Van olifantenstront naar menukaart

 

 

 13-12

Aan alles komt een einde en zo ook aan onze belevenissen in Thailand. We werden om kwart voor tien opgehaald en naar het vliegtuig gebracht, wederom zeer zorgvuldig, nl. tot en met de juiste gate.
Alle lof voor de tourguides van Special Journeys!

Maar met een super vooruitzicht: in Nieuw Zeeland de familie Velzel weer te zien. Na 9 uur vliegen nog even een tussenstop in Sydney, Australie; en dan nog 3 uur naar Christchurch.
Feest om al die lieve mensen weer te zien en te kunnen knuffelen, en met eigen ogen het inmiddels behoorlijk gegroeide buikje van Astrid te zien! Het viel niet mee om het stil te houden, dat hun gezin wordt uitgebreid met "another blessing child". Maar nu is het alom bekend.

We hadden nog niet echt "summerfeelings" bij aankomst, het leek meer op herfst. Maar dat zal de komende dagen wel beter worden. We hebben al een paar heerlijke dagen gehad.

Tot later maar weer!

Vervolg Thailand (2)

9-12

Wederom begint de dag voor ons in de kleine uurtjes. We zouden om 6:20 uur gehaald worden voor het dagprogramma. Het zou een zeer intensieve dag worden met vele bezienswaardigheden. We verlieten Bangkok, en reden met de gids en chauffeur in een goed gekoelde bus richting het noord-westen, De eerste stop was in Meklong. Weer een markt met allerhande producten, maar dan ook echt alles wat je maar kunt bedenken. Mensen uit de hele regio komen hier naartoe. Een deel van de markt is gelegen aan de spoorlijn. Enkele malen per dag komt de trein langs; de verkopers halen dan snel hun producten van de rails, klappen de parasol op, en de trein passeert rustig. Daarna worden de waren weer uitgestald. Grappig om te zien.

 Daarna weer een tijdje in de bus, en toen stopten we bij een coconut-sugarfarm. Hier lieten ze zien hoe ze van de bloesem van de kokospalm een soort borstplaat maken.

Vervolgens een boottochtje, door een soort Hollands Venetie,  naar Sadoen Damnuak, waar we een drijvende markt bezochten. Een fleurig gezicht, al die kooplui die hun waren aanbieden vanuit een boot. Afdingen geblazen hier! Als je langs de kant loopt en je wilt iets kopen, dan doen ze het gewenste product in een mandje aan een hengel en dan kun je daarna je geld daarin doen.

En we bezochten een farm waar ze allerlei prachtige dingen maakten uit teakhout. Je kijkt je ogen uit, wat men aan handenarbeid tevoorschijn weet te halen. Dagenlang en soms zelfs maanden wordt er aan hetzelfde product gewerkt. De mensen zijn allemaal even vriendelijk om te laten zien wat ze doen en hoe.

Aan de oever van een rivier kregen we een voortreffelijke lunch, en daar ontdekten we een verrukkelijke wijn: Full Moon wine. Nergens gezien in een supermarkt helaas.
Daarna reden we naar Kanachburan waar we een bezoek brachten aan het museum en de begraafplaats die een beeld gaven van wat er heeft plaatsgevonden bij het tot stand brengen van de spoorlijn tussen Birma en Bangkok. Met een minimum aan voedsel en kleren en twaalf werkuren per dag, zijn er alleen aan Nederlanders al circa 15.000 doden gevallen, van de iets meer dan 30.000 gevangenen. Het toonde veel overeenkomsten met wat er met de Joden is gebeurd in de 2e wereldoorloog. De Japanners waren geen lieverdjes als slavendrijvers.

Een reisje met de trein over de Death Railway van 45 minuten... Indrukwekkend.
Er werd nog even een stop gemaakt om wat apen in het wild te bekijken. Warempel, ze waren er ook nog, en ze kwamen nieuwsgierig kijken of we wellicht wat bananen of pinda hadden te serveren.

Deze dag eindigde de reis in het noordwesten van Thailand, nabij de grens met Birma, in het Hintok River Camp, waar we na de BBQ een nacht zouden doorbrengen in een safari tent. Wat een belevenis! Een hut op palen, van binnen tentdoek, en daarachter een "muurtje" van bamboe waar de douche (jawel!) en het toilet waren. Dus best wel lux, al met al. Geen enge dieren, zoals krokodillen of tijgers, het enige wat we hoorden was het geluid van vogels, krekels en gekko's. Deze hebben we overigens niet gezien. Er stond een box-spring bed in, en we hebben dan ook heerlijk geslapen.

 Wanden van bamboe, en erboven kijk je zo het oerwoud in

 Kokosnoten

10-12

Deze keer konden we warempel iets later aan het ontbijtbuffet verschijnen. Maar er was niet echt veel tijd om de omgeving te verkennen. Het is al vroeg donker 's avonds, rond half zeven. En we vertrokken weer om half negen. We waren nog maar goed en wel vertrokken (wij, dat is: de gids, de chauffeur en wij beide, we hadden zo ongeveer de hele tijd een prive-rondleiding) toen de gids ons wees op een rubberplantage. Er was net een aftapper bezig, dus we sprongen weer uit de auto, en kregen een uitleg over het winnen en de verwerking van rubber. Heel interessant.

Rubberboom

Dan door naar Hellfire pass, waar we langs een stuk spoorlijn wandelden waar enorm veel doden zijn gevallen, door een tekort aan voedsel, kleding en de harde dwangarbeid. Gruwelijk wat die mensen hebben meegemaakt.

Hierna reden we door naar de meest beroemde en mooiste watervallen van Thailand, de Erawan Waterfall. Er waren 7 levels, waarvan wij er vier hebben gezien. Je moest nog behoorlijk klimmen om er te komen. Maar het was zeker de moeite waard. Hierna was het nog 3 1/2 uur rijden terug naar Bangkok, waar de gids niet eerder wilde vertrekken, dan dat wij veilig en wel in de juiste trein zaten.
Daarna volgde een 15 uur durende treinreis, in een eerste klascoupe. We kregen zelfs diner en ontbijt aan boord. Het meest interessante van deze reis was de hurk-wc. Probeer maar eens in een schommelende trein terwijl je op je hurken zit te plassen, je evenwicht te bewaren. Maar ook dit valt te leren.

Tegen half tien in de ochtend arriveerden we in Chiang Mai, in het noorden van Thailand. We zitten daar ongeveer 180km van Laos.

Volgende keer weer verder...