Naar het zuiden op vakantie

We zijn nog met Elinde een dagje naar Akaroa geweest, dat is zo'n beetje het meest oostelijke plekje van het Zuidereiland, denk ik. Onderweg een niet alledaags tafereeltje, altijd weer leuk om te zien, indien mogelijk even geluid aanzetten:

De vrijdagavond hadden Astrid en Sedunja een leuk spel bedacht: in groepjes van twee of drie werden we geblinddoekt weggebracht per auto en ergens in Christchurch gedropt, waarna we zelf de weg weer terug moesten zien te vinden. Plus een formulier met een stel opdrachten en hersenkrakers om op te lossen. Lucas met Jochem hadden de opdrachten het best uitgevoerd, maar kwamen wel het laatst binnen, de hele weg hadden ze hard gerend. Ze waren dan ook behoorlijk rustig, toen ze net thuis kwamen... Ik was met Valerie en Elinde per bus teruggekeerd, slechts een half uur later dan we gedropt waren, als eersten weer op het thuishonk. En Arnold met Nick kwamen al vrij snel na ons weer thuis, ook met de bus.

Enkele van de raadsels:

De man die het uitgevonden heeft wil het niet. De man die het koopt heeft het niet nodig. De man die het nodig heeft weet het niet. Wat is het?

We hebben enorm gelachen om de creatieve oplossingen hiervoor; Arnold met Nick hadden bedacht: een medicijn tegen Alzheimer... Maar dat was nog niet het juiste antwoord.

Ik ging de bossen in en kreeg het. Ik ging zitten op de grond om het te zoeken. Ik nam het mee naar huis omdat ik het niet kon vinden. Wat is het?

Zaterdag 7 januari zijn Lucas en ik voor een meerdaagse trip naar het zuiden gereden, naar Dunedin om precies te zijn. Eens even een tijdje weg uit de buurt van de aardschokken. De afgelopen nacht waren er nog weer twee die ons uit de slaap hielden.
We mochten wederom de auto van Arnold mee; dit bakkie heeft al heel wat kilometers afgelegd, want in 2007 mochten we deze ook al gebruiken. En kilometers maak je in dit land al snel.
Het was bewolkt toen we vertrokken, maar gaandeweg knapte het weer op en brak de zon door.
Op de kaart zag ik dat er mogelijk blauwe pinguins waren te zien bij Oamaru. Aangezien het ook net zo'n beetje lunchtijd was, hebben we daar even een wandelingetje gemaakt in dehoop wat van deze prachtige zeedieren in het wild te zien. Maar helaas, dat feest ging niet door. Eigenlijk heb je de meeste kans om ze te zien tegen de schemering, dan komen ze aan land.
We zagen wel andere mooie vogels, die ik ervan verdacht dat ze pinguins waren, maar dat bleken een soort aalscholvers te zijn ofzo. Maar desalniettemin: toch mooi.

Onderweg nog diverse stops gemaakt bij bezienswaardigheden, o.a. bij Moeraki boulders, een stel enorme ronde rotspartijen.

Eind van de middag arriveerden we in Dunedin, en geloof het of niet, we reden zomaar in 1 x goed naar het Holiday Park. Misschien leer ik het kaartlezen dan toch nog???
We hadden daar een schattig onderkomen, "self contained tourist flat" werd het genoemd. We zaten vlak bij de oceaan, alleen een partij duinen zat er tussen. Verschillende keren konden we daar lekker buiten zitten voor een kopje koffie ofzo. Even wat folders opgehaald, zodat we plannen konden maken voor de volgende dag.

Op naar Otago Peninsula, het schiereiland bij Dunedin. Het was een mooie route met schitterende views op de oceaan en baaien. Gelukkig was het droog, maar wel bewolkt en nogal winderig. De eerste stop werd die bij de Sandfly-bay. We dachten al dat de beruchte zandvliegjes, die nog 10 x erger zijn dan muggen, voor de naam zorgden. Dus ik was gewapend met DEET lotion, maar het bleek loos alarm. Omdat het daar zo waaide, en er veel los zand lag, was er de naam Vliegend Zand aan gegeven. We hadden een wandeling van een uur ofzo naar beneden, was echt grappig als je op die losse duinen naar beneden glijdt, lijkt het wel of je aan het skieen bent. Beneden kon je, als je geluk had, nog weer pinguins aantreffen (de geeloogjes) en ook zeeleeuwen. En inderdaad, we zagen een kolonie zeeleeuwen (of zeehonden, ik weet het verschil niet zo precies) en ook eentje die helemaal apart van de groep op het strand lag te slapen. Op onze terugweg over het strand was hij ontwaakt, en ik heb me verbaasd hoe hard hij nog kon vooruitkomen. En de toeschouwers liepen al even hard om te ontkomen aan het brullende dier. Heel geinig! Maar weer geen pinguins, helaas.

Toen we weer terugliepen naar de auto kwamen we er pas goed achter hoe steil die zandduinen waren. Aldergriezeligst, met de tong op het onderste knoopgat arriveerden we boven. Maar toch leuk om gedaan te hebben. De picknick smaakte ons toen extra lekker.

Daarna weer verder naar het eigenlijke doel van de tocht: de albatros kolonie. Enorme vogels, met een vleugelspanwijdte van 3 meter!!! Met een gids konden we het gebied in, en zowaar hebben we twee broedende en 2 vliegende jonkies gezien. Deze vogels doen er negen maand over om een kleintje groot te brengen, en vervolgens nemen ze een jaar "vakantie" en vliegen ze naar Chili of Australie, en in dat jaar blijven ze dag en nacht op zee. Daar slapen en eten ze, en na een jaar keren ze terug naar Dunedin en gaan daar een partner zoeken. De jonkies doen over eenzelfde tocht vijf jaar!

De volgende dag hebben we de steilste straat ter wereld bestegen.
Baldwin Street, at Dunedin's Northern end is reputed by the Guinness Book of Records  as being the steepest street in the world.   35% gradient = 1:2.86  It is a very invigorating walk to the top on a cold day. Only about a ten minute walk but you can sure feel it. At its maximum, the slope of Baldwin Street is approximately  (19° or 35%) - that is, for every 2.86 metres travelled horizontally, the altitude rises by 1 metre.

Als je in Dunedin bent, moet je dat toch gedaan hebben, nietwaar? 
Daarna een bezoekje aan de Botanic Garden, weer heel anders dan in Christchurch, ook erg mooi! We konden hier mooi ons picknickkleed gebruiken, die ik voor kerst van Sedunja had gekregen. Hij zat heerlijk, Sedun!

                                                       

Na de middag een toeristische route zuidwaarts gereden, met wederom mooie kiekjes op de oceaan, bij Tunnel Beach even een wandeling, weer zo'n pittige tocht. Daarna nog doorgereden naar Lake Waihola (ik kan de naam onthouden door te denken aan Tuthola)

Gaandeweg richting Twizel knapte het weer op, en toen we daar aankwamen, was er weer volop zon.
En hoe goed ons onderkomen in Dunedin al was, hier in Twizel vielen we helemaal achterover van het knusse, schone, royale, volledig ingerichte motel. Super plek! 's Avonds nog een mooie wandeling langs de rivier. Maar toen kwam er toch een dikke zwarte lucht aan, dat we maar snel weer terug gingen. Hij is trouwens overgedreven, we hebben geen regen ontwaard. Wel een enkele slag onweer.

's Ochtends verwelkomde het zonnetje ons weer. En bijtijds stapten we in de auto voor een trip naar Mount Cook, zo'n 60 km verderop. Langs het hemelsbauwe Lake Pukaki, met zicht op besneeuwde bergtoppen. Iedere keer weer een fascinerend gezicht. De weersvoorspellingen waren niet geweldig, hele dag regen en bewolking, maar we hebben de ganse dag schitterend stralend weer gehad. Dus daar kun je ook niet altijd op afgaan. Na een lekker bakkie cappucino daar, hebben we eerst een wandeling gedaan naar Kea Point, met uitzicht op de Mt Cook en de Mueller Glacier. We hadden nog geen genoeg van de overweldigende natuur, en plakten er nog twee wandelingen aan vast, naar Tasman River, met Jetty boats, en de Tasman Glacier. Toen we mensen omhoog zagen zwoegen naar het uitzicht op de gletsjer, hadden we wel onze bedenkingen. Maar ja, als je daar bent, wil je ook zoveel mogelijk zien. Dus toch maar gedaan, en geen spijt van gehad.

Tasman Glaciermeer

Toen we de volgende ochtend wakker werden, regende het. Een mooi moment om te vertrekken! Het werd al vrij snel droog, maar het bleef bewolkt, en dat is best prettig als je moet rijden. Wij treffen het toch ook zo ontzettend vaak met aangenaam weer! Onderweg nog even gestopt bij Elephant Rocks, apart gevormde rotsen, je kunt er allerlei dieren in zien, hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet.

De vogels bouwen hun nestjes erin

En zo kwamen we alweer aan het eind van deze mini vakantie. De volgende ochtend weer terug naar Christchurch, via Lake Tekapo, waar het begon te regenen. Zie je wel, we vertrekken weer op het moment dat het weer minder wordt. Heel frappant.

En nu weer terug op het honk in Christchurch, en hier is het vandaag weer een prachtige dag. Een mooi welkom voor Patrick, die vanmiddag (13 januari) is gearriveerd. Gaaf om hem hier te ontmoeten!

Zondag 15 januari vertrekken we voor 1 week naar Waihi Beach, Noordereiland. We hoorden op het nieuws, dat daar een boot is gestrand, maanden geleden, en nu is hij inmniddels gebroken, en stroomt er van alles en nog wat uit containers op het strand. Benieuwd of we daar nog wel aan het strand en in zee kunnen.