Wat een verrassing: Lucas en ik werden uitgenodigd om de bruiloft van mijn nicht Louise en haar man Timo mee te vieren.
Dat we daarvoor naar Amsterdam moesten, namen we voor lief. Ik moet altijd even door een laag weerstand heen als het gaat om Amsterdam. Ik zag in het verleden allemaal leeuwen en beren als het onze hoofdstad betrof. Op elke hoek van de straat zag ik in mijn verbeelding drugsdealers en zakkenrollers en andere criminelen.
Parkeren en autorijden in hartje Amsterdam zagen we niet zo zitten, dus besloten we met de trein te gaan. Gewapend met een goedkoop kaartje van Blokker stapten we rond 12 uur het station in Hoogeveen op. Hmmmm... op het treinkaartje zat geen barcode, hoe moet je dat dan scannen als je het perron op wilt? Op de omslag zat wel een code, gewoon proberen maar. Ja warempel, er kwam in beeld: dagkaart vrij reizen. Weer wat geleerd!
De route was nieuw voor ons. Reisden we in het verleden via Zwolle-Amersfoort naar Amsterdam, nu ging de reis via Zwolle-Almere-Lelystad. Niks mis mee, twee uren later stonden we op Amsterdam Centraal. We hadden nog anderhalf uur tijd voordat we op de trouwlocatie werden verwacht, dus overlegden we even wat we zouden doen: de stad in, of eerst even opzoeken waar we moesten zijn: Haparandadam, Pont 13. Onder het genot van een lekker bakje Starbucks koffie besloten we eerst maar eens uit te zoeken waar we moesten zijn.
Thuis had ik op routeplanner een plattegrond bekeken en geconcludeerd, dat we vanaf station Centraal wel konden lopen, zo ver zou het niet zijn, liggend aan het IJ, dus verdwalen kon je dan toch ook niet.
Toen we het station uitliepen en we op een plattegrond keken of we links- of rechtsaf moesten, kwam er gelijk een behulpzaam personeelslid van de GVB naar ons toe en vroeg of we het konden vinden. Tja, Haparandadam, daar willen we naar toe. Wàt zegt u? Haparandadam? Nooit van gehoord. Even een collega vragen. Nee, ook nog nooit van gehoord. Hij ging het op zijn telefoon even uitzoeken. Warempel, hij vond het en raadde ons aan om lijn 22 of 48 te nemen, die kwam er in de buurt, en daarna zouden we nog een héél eind moeten lopen...
Oké, daar hadden we ons niet mee bezig gehouden, bus of tram, het zou toch te lopen zijn?
Waarop de medewerker zei: mevrouw, u bent hier in Amsterdam hoor, met andere woorden, daar zijn de afstanden groot.
Nou vooruit dan maar, óp naar de bussen. Al snel zagen we nummer 48 wegrijden, oké, dan kiezen we nummer 22. Volgend vraagstuk diende zich aan. Kun je een kaartje kopen in de bus, of moet je een pasje hebben voor openbaar vervoer? Lucas vraagt het wel even aan een echtpaar. Hij stelt zijn vraag en krijgt als antwoord: Keine Ahnung, dass wissen wir nicht. Oké, toeristen dus. Nou, dan aan een ander vragen, een oudere Aziatisch uitziende man. Mag ik u iets vragen? No, no... Weer een toerist.
Toen zagen we een tweetal chauffeurs van een city toer, die wisten ons te vertellen dat je gewoon een kaartje in de bus kon kopen, alleen contant. Nou, dat kwam ons goed van pas.
De chauffeur van lijn 22 had ook nog nooit van Haparandadam gehoord. Maar we wisten te vertellen dat het in de buurt van het Anne Frank Theater was. Nou, dan konden we meerijden en bij het eindpunt stapten we uit.
Daarna richting het water gelopen, dat zou het IJ toch wel zijn? We zagen een stel mannen en vroegen nogmaals naar Pont 13. O ja, dat is een klein eindje die kant op, 1e weg links en dan ben je er. Hèhè, eindelijk iemand die het wél kende!
Een kwartiertje te vroeg, maar het was prachtig weer en we konden mooi even genieten van het zitten aan de waterkant, genietend van voorbij komende scheepvaart.
De locatie Pont 13 was een boot, een restaurant, dat voor de gelegenheid was afgehuurd voor de bruiloft. Alles vond daar plaats, de huwelijksvoltrekking, het diner en het feest 's avonds.
Het was een prachtig bruidspaar, een feestelijke dag, geen wanklank werd gehoord.
Eén van de drie bruidsmeisjes
We hadden bedacht dat we niet de laatste trein terug zouden nemen, je weet maar nooit, toch?
Maar de trein van 21:47 haalden we niet, dan de volgende maar. Echter door werkzaamheden aan het spoor liepen de gebruikelijke treinen niet, dus we moesten een alternatieve route samenstellen. Trein richting Rotterdam, overstappen in Duivendrecht, daar kozen we na enig zoeken de trein richting Akkrum (Leeuwarden en Groningen werd niet over gerept). Dus nog een overstap in Zwolle op de trein richting Groningen. Deze trein vertrok 2 minuten nadat we aankwamen in Zwolle, dus daar sprintten we snel naar toe, anders moesten we nog weer een half uur wachten. En daar heb je dan om 23.45 uur middernacht niet veel zin meer in. Maar toen we in de bewuste trein waren gestapt en hij begon te rijden, zagen we ineens dat het een intercity was, die niet stopte in Hoogeveen, maar alleen in Assen en Groningen...
Nou, dan moeten we vanuit Assen maar weer terug richting Hoogeveen, het is niet anders.
Maar ja... zoekend op internet moest ik constateren dat de eerstvolgende trein pas op zondagochtend 7.30 uur ging.
Grinnikend kwam ik tot de ontdekking dat we in elk geval nog een krentenbol en een flesje drinken bij ons hadden, dus een ontbijt zouden we tenminste hebben!
Toch waren we wel heel bij dat we de luxe hadden om voor een taxirit te kunnen kiezen,
Flink aan de prijs, hoor, maar ja, we hadden uiteindelijk een goedkoop treinkaartje...
Eindelijk, om 2 uur 's nachts waren we weer thuis. Toen we eindelijk in bed lagen, waren we nog geruime tijd getuige van het bekvechten van een stel jonge meiden, die het oneens waren over iets.
Tenslotte ben ik maar weer uit bed gestapt en vanaf het balkon heb ik hun toegeroepen of ze misschien hun onenigheid overdag óf binnenshuis wilden uitvechten, omdat dit een tijdstip is dat mensen graag willen slapen!
Een dagje Amsterdam doen we vast nog eens over, en dan met een rondvaart ofzo.
